Ik mis je. Ik mis je rustige blik die mij verzekert dat alles goed komt, je ironische glimlach die toont dat je de wereld begrijpt en je weloverwogen woorden die vastberadenheid en bevlogenheid uitstralen. Maar hoe kan ik je zo missen als ik je nooit echt hebt gekend?
Het was eind januari 2009 toen ik je voor het eerst zag. Samen met een goede vriendin was ik speciaal voor je bijzondere dag naar Washington gevlogen. Wij ontmoetten veel mensen die jou al langer kenden. Ze spraken enthousiast over je plannen voor hun toekomst, over je liefde voor je gezin en je geloof in een betere wereld. 
We liepen door de drukke stad en we zagen overal je foto hangen en je beroemde woorden in neon oplichten. Het waren ijskoude dagen maar jouw hoop op betere tijden verwarmde ons allemaal. Hoe groot dat cliché ook klinkt, het werkte in de praktijk werkelijk zo.
Bruce Samen met twee miljoen mensen luisterde ik op het grote grasveld naar je wat weifelende woorden die beloofden dat je het zou gaan doen, omdat je het kon. Artiesten zongen met je mee; Bono en Bruce Springsteen geloofden ook dat jij de juiste persoon was om Amerika te veranderen en de wereld te verbeteren. Of in ieder geval de persoon die ons zou leren het zelf beter te willen doen. Jij was ons lichtend voorbeeld. Rule by example.
Terrorisme En toen kwam de harde realiteit van de dagelijkse politiek. De niet aflatende afluisterpraktijken, de starre verhoudingen in het twee partijenstelsel, de opkomende economieën die een grotere stem wilden en het voortwoekerende terrorisme dat zich niet snel liet uitwissen van het wereldtoneel. Natuurlijk is het een onmogelijke opgave voor een persoon om de koers te bepalen van al die grote slagschepen op de zee van de geschiedenis. En eigenlijk spijt het mij dat ik dat, tegen beter weten in, toch van je had verwacht.
Kierkegaard Maar beste Barack, kan je ondanks die weerbarstige werkelijkheid toch die illusie van een positief perspectief blijven bevestigen? Door een grap te maken op een saaie bijeenkomst, door achteloos een arm om Michelle heen te slaan, door de Birmese Aung San Suu Kyi een kus op haar wang te geven en door de Chinese Xi Jinping met je warmte te verrassen. Want zei de filosoof Kierkegaard niet dat het leven achterwaarts begrepen moet worden maar voorwaarts geleefd? Dat begrijpen van het verleden lukt mij wel in mijn eentje maar dat leven in de toekomst doe ik graag met jou samen. Dus alsjeblieft Barack kom terug en straal weer uit dat het allemaal goed komt. Dan kan ik ook weer geloven dat wat we vandaag doen, echt zin heeft voor morgen.
Monique Koemans 