Het ging zo lekker vanochtend. Mijn tweede roman groeide onder mijn handen. De zinnen sprongen van mijn toetsenbord en letters renden door mijn hoofd. Binnen twee uur stonden 750 woorden op papier. Maar toen, onnodig onverwacht, brulden ineens de machines. Vol gas startten twee mislukte raketten hun motoren en het geluid verscheurde de stilte in mijn straat. Mannen in oranje pakken verschenen voor mijn raam en droegen geduldig de gevreesde wapens op hun rug. Het was in een keer duidelijk; aan de terreuraanval van de gemeentelijke bladblazers was geen ontkomen meer aan. 
Walm Natuurlijk, ik woon in een grote stad, en ja, ik ben dagelijks omringd door een walm van geluid. Daar hoor je mij niet over klagen; lawaai levert ook creativiteit. Soms klinkt in het gezoem van de tram, een fietsbel en bouwkabaal ineens een dialoog, een scene of de lang gezochte titel van een boek. Zonder geluid geen weerklank van ideeën. Maar het geschreeuw van de bladblazer overstemt de toon van de dag. Het gebrul van de machine maakt gestructureerd denken volstrekt onmogelijk.
Man Wat mij betreft ontstaat alleen in stilte een gedachte die lang kan naklinken. Daarom onderbrak het geblèr van het apparaat vanochtend meteen mijn schrijfproces. Ik kon niets anders doen dan mij overgeven aan een half uur doelloos staren. Hoewel doelloos, niet echt eigenlijk. Ik heb de tijd nuttig besteed aan een uitgebreide studie van de bladblazende man.
Blowjob Te beginnen met het apparaat. Een rond bolletje met een slurf van een halve meter. De vergelijking met een fallussymbool ligt voor de hand. Alleen dit ding spuit niet, maar blaast lucht. Tja en dan kan ik de link met een ‘blowjob’ toch niet negeren. Maar goed, de man zelf. De koptelefoon op zijn hoofd moet hem tegen het geluid beschermen alleen je ziet aan de blik in zijn ogen dat de schade al is aangericht. Volkomen leeg staart hij voor zich uit. Door het gebrul is hij in een soort trance gebracht waardoor hij alleen nog maar jacht kan maken op een ding; het verloren blaadje. Hij zet verbeten de achtervolging in want de straat moet leeg en geen enkel blad mag het schone beeld ontsieren.
Verbod Deze jacht riep bij mij de vraag op; waarom moeten al die blaadjes systematisch worden weggeblazen? Was dat niet gewoon de rol van de wind? Hebben wij in Nederland niet een stevige Zuidwester die dat werk zonder morren kan doen? Daarom roep ik op tot een volledig verbod op de bladblazer. En wel onmiddellijk. Dan kan de natuur zijn gang gaan, kunnen er weer briljante gedachten worden geboren en keert de rust terug in de stad. Tot die tijd bied ik mijn kleine voortuin aan als veilige haven voor de vluchtende blaadjes. Want je moet er toch niet aan denken dat je slachtoffer wordt van het blaasterrorisme. Ik verleen elke gevallene zonder pardon asiel en samen kunnen ze de bladeren vormen van mijn nieuwe roman.
Monique Koemans 