De agent schuift zijn pistool een paar keer over tafel. Als een kind dat gedachteloos met zijn autootje speelt. Het gebaar moet ongetwijfeld tonen dat de moord voor hem geen prioriteit heeft, maar Patrick negeert zijn desinteresse. ‘En heeft hij bekend?’ Deze eerste alinea van hoofdstuk 12 staart mij al de hele middag aan. Ik had hem snel op papier, maar ik ben daarna geen woord verder gekomen. Door een gebrek aan routine loop ik volledig vast. Schrijven gedijt bij een vast ritme. En daar streef ik als thuiswerkende moeder ook elke dag naar. Echt waar.
Thee Iedere ochtend sta ik braaf om half acht op, duw de kinderen naar school, scan de krant met een kop koffie en om half negen verdwijn ik achter mijn bureau. Dan schrijf ik idealiter zes uur non-stop (oké, een lunch van twee boterhammen kaas mag) en pas als ik rond de 1500 woorden heb, doe ik de deur weer open. Vervolgens zet ik thee (ja, ik ben een uitstervend ras) voor de terugkerende huisgenoten, beantwoord mails, onderhoud sociale contacten en probeer tussendoor te lezen. Want zonder lezen geen schrijven.
Dodemansrit Saai? Ja, vreselijk. Schrijven is kilometers lang zinnen maken; niets meer, niets minder. Althans in een ideale setting. Maar op een of andere manier lukt het mij niet die routine te vinden. Een uitvallend uur wiskunde betekent vijf grazende pubers die als een sprinkhanenplaag mijn keuken leegroven, een proefwerk latijn leidt tot urenlange geestdodende overhoringen en een lege cartridge (waar is je de magenta als je die nodig hebt) veroorzaakt een dodemansrit naar de printshop want het ak-werkstuk moet toch echt in kleur voor vijf uur worden ingeleverd.
Anouk En toen zag ik dat filmpje van Anouk op youtube en begreep dat ik niet alleen was. Ook haar kinderen onderbreken haar creatieve proces voortdurend. Alleen het probleem is; Anouk zingend, met een aanhankelijke peuter op schoot, klinkt hemels. Zonder een spoor van irritatie lacht ze haar rondhangende zoon toe en haalt moeiteloos elke noot. Liedjes schrijven als moeder, dat blijkt zij dus gewoon te kunnen. Dan moet boekenschrijven voor mij toch ook geen probleem zijn.
Offers Was het niet pedagoog Dolph Kohnstamm die de term ‘liefdevolle verwaarlozing’ introduceerde? Kort samengevat: geef kinderen de ruimte om een beetje aan te rommelen. Met andere woorden; ik mag mijn kinderen tijdens het schrijven pedagogisch verantwoord negeren. Zij kunnen dan fijn klungelen (lees uren gamen) en ik mijn doel van 1500 woorden halen. Dat het gevaar bestaat dat in mijn boek verwijzingen staan naar een kinderlijke actie (zie eerste alinea van dit blog), dat hongerige pubers worden geremd in hun groei en dat latijn definitief onderuit zakt, zijn aanvaardbare risico’s. Toch? Mijn kinderen zullen later vast begrijpen welke offers nodig waren voor het in standhouden van onze cultuur. En zo niet, dan kunnen ze in ieder geval mijn romans de schuld geven van hun ellende. Dat scheelt een therapeut.
Monique Koemans 