Zinnen die schuren als zand tussen je tenen. Die pijn doen alsof nagels over de binnenkant van je buik glijden. Die je in een overvolle tram spontaan laten huilen of die je eenzaam op het strand onbedaarlijk laten lachen. Die zinnen die zo goed zijn, dat niemand begrijpt waarom maar die iedereen wilt onthouden, naar die zinnen is elke schrijver op zoek.
Yoga Maar helaas, het adagium zoek en gij zult vinden, geldt niet voor het schrijven van een boek. Daar kwam ik vandaag weer op een genadeloos harde manier achter. Ik heb geschoven, gedeletet, gebogen, getikt, gewogen en elke zin te licht bevonden. Hoe verwoeder mijn pogingen werden, hoe steviger ik op mijn toetsenbord ramde, hoe stijver, strammer en houteriger mijn zinnen werden. Ineens hoorde ik de rustige stem van mijn nieuwe Yogaleraar, ‘je hoeft het geluk niet te zoeken. Je bent al gelukkig. Het geluk zit in jezelf’, en toen wist ik weer dat het goed zou komen.
Kaal Ongetwijfeld ontstaat nu het beeld van een licht verwarde, pluizige, in het rood geklede met zalvende stem pratende, tanige man. Dat begrijp ik, zo ben ik ze ook vaak tegen gekomen, maar mijn nieuwe Yoga-leraar is net even anders. Fors getatoeëerd, strak kaal geschoren, breed geschouderd en met een zware basstem. Hij doet mij meer denken aan een Roemeense huurmoordenaar op doorreis dan aan die zichzelf-opnieuw-ontdekte Yogi. En juist daarom raakt deze man mij in mijn hart en luister ik graag naar hem.
Davis Met andere woorden, ik moet niet zoeken naar mooie zinnen, want dan zal ik ze nooit vinden. Ik moet achterover leunen en vertrouwen dat die zinnen vanzelf komen. Aangezien de woorden al klaar liggen in mijn eigen hoofd, zullen ze juist bij ontspanning vanzelf omhoog ploppen. Zoiets. Om dat creatieve moment in alle rust af te wachten, pakte ik mijn favoriete boek. Almost no memory, collected stories van Lydia Davis. Wie? Lydia Davis; een weinig bekende Amerikaanse korte verhalen schrijfster. Overigens heeft ze wel net de Britse Man Booker Prize 2013 gewonnen voor haar oeuvre, maar in Nederland weten helaas maar weinig mensen dat.
Treurigheid Maar goed Davis dus, ze schrijft zinnen als Dit is maar een huurhuis, mijn moeder en ik zijn bij de huur inbegrepen. Simpele woorden die een schrijnende treurigheid weergeven. En dat inspireert. Zoals Davis schrijft, het gaat om gedachten die we graag hadden willen denken maar nooit zouden hebben gedacht als we het nu niet hadden gelezen. Kort daarna verscheen de zin Hij wilde van haar houden, zoals ze daar stond, te stralen in haar bescheidenheid op mijn scherm. En die blijft staan. Want zinnen die kloppen, verwoorden niet alleen de gedachten die we graag hadden willen denken maar soms ook juist die waar we absoluut nooit aan hadden willen denken. En dat zijn nou precies de zinnen die met goud zijn omrand.
Monique Koemans 