Ze zaten aan een kleine tafel en ze bespraken in vet Amerikaans het Thaise menu. Een frêle moeder en haar stevige dochter. Beiden in zijden waden gekleed en met een strak knotje op het hoofd. Onverwacht werden deze twee vrouwen mijn belangrijkste schrijfmuzen.
Voor mijn tweede roman zat ik twee weken in een bijzonder hotel in Bangkok: Een statig oud huis, met een tuin vol palmen en orchideeën, aan een verkoelend kanaal, maar midden in deze metropool op steroïde. Om de hoek van de drukste verkeersader van de stad (Sukhumvit road voor de kenners) kon ik naast het zwembad in alle rust schrijven. De twee Amerikaanse dames hielden mij al een paar dagen in de gaten. Uiteindelijk sprak de moeder mij als eerste aan, ‘Are you a real European author?’
Europees De vraag vond ik moeilijk te beantwoorden want wanneer ben je een echte schrijver? Na 1 of pas na 2 gepubliceerde boeken, al bij honderd lezers of pas na duizenden trouwe volgelingen? En dan nog het dilemma van het Europees zijn. Daar wist ik mij al helemaal geen raad mee. Het leek mij beter de vraag te negeren en te informeren naar waar zij vandaan kwamen en waarom ze Azië bezochten.
Historisch Hun verhaal bleek een boek op zich. Een historische roman wel te verstaan. Ze leefden samen in een andere tijd. Hun mannen waren gestorven in de oorlog (welke durfde ik niet te vragen, het leek mij een gevoelig onderwerp) en ze runden al jaren vier B&B’s in landelijk Arkansas. Ze toonden foto’s van Little House on the prairie-achtige locaties. Schommelstoelen, houten veranda’s, een hemelbed en een lampetkan (ja, ze bestaan nog) op het gammele nachtkastje. Ze kwamen elke winter naar de minder ontwikkelde gebieden van Azië, zoals Bhutan, Cambodja, Laos en dit jaar Birma. De vliegreis naar Bangkok was de enige concessie die ze deden aan de moderne tijd, voor de rest reisden ze door met de trein en hadden ze geen pinpas, mobiele telefoon of e-reader. Wel een hutkoffer met boeken en ze kozen alleen voor koloniale hotels met een rijk verleden.
Yan Som We besloten gezamenlijk te lunchen, we kozen alle drie voor de Yan Som (sidderende pomelo-salade) en toen ze hoorden dat ik historicus was, hadden ze hun soul-mate for the day gevonden. Ze klaagden over het gebrek aan historisch besef bij hun landgenoten, de verwoestende werking van de moderne communicatiemiddelen op sociaal contact en droomde hardop over de beste tijd ooit; de swingende jaren twintig van de vorige eeuw. Die vrolijke periode, met revolutionaire kunst, spannende literatuur en avontuurlijke reizen.
Muzen Bij mij begon de inspiratie spontaan te stromen. En echt niet alleen door de wijn. Want mensen die leven alsof ze in een andere tijd zijn geboren, zijn goden voor de kunsten. Denk bijvoorbeeld aan Woody Allen’s film Midnight in Paris. Door verbeelding wordt de werkelijkheid opnieuw belicht. Elke gebeurtenis kan je van verschillende perspectieven bekijken en dan telkens weer iets anders zien. Zo inspireerde de verbeeldingskracht van mijn tafelgenoten mij tot een nieuw hoofdpersoon. Een karakter met een identiteit die wisselt in de tijd. Arkansas, bedankt.
Monique Koemans 
Bijzonder krijg ik nu al zin in jouw volgende boek.